Notendop

Ze is een Ierse met een sterke eigen wil. Ze loopt netjes in de pas, maar zodra haar neus iets ruikt, vergeet ze alles om zich heen en volgt ze haar instinct. Toch houden mijn hond en kinderen me met beide benen op de grond. Ik heb twee dochters: Jen, die bijna 22 is, en Kim, die net 20 is geworden. Ik merk dat ze soms moeite hebben met de maatschappij, maar ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik was zelf heel jong toen ik ze kreeg. Jen werd geboren toen ik 19 was, Kim toen ik 21 was. Op dat moment was ik zelf nog maar een kind, zonder echt fatsoenlijk voorbeeld van hoe ik een goede moeder moest zijn. Dus deed ik maar wat, met liefde als mijn kompas, het leven nemen zoals het komt en gaat.

Natuurlijk heb ik mijn best gedaan als moeder, maar nu ik 41 ben, denk ik vaak: het had beter gekund. Ik werkte fulltime, terwijl de meiden naar de opvang gingen. Helaas werd ik gedupeerd in de toeslagenaffaire, en dat heeft ons gevormd. Het zal altijd een deel van ons leven zijn. Het had allemaal anders kunnen zijn, beter.

Op mijn 33ste kreeg ik baarmoederhalskanker, maar ik ben gelukkig nog steeds hier. De nasleep van die ervaring draag ik nog steeds met me mee, maar het houdt me niet tegen om van mijn leven te genieten. Die kanker was een wake-up call voor me. Na mijn herstel besloot ik eindelijk te doen wat ik altijd al wilde: zingen. Met een klein duwtje van iemand zette ik die stap, en er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Ook ontdekte ik eindelijk mijn liefde voor muziek en begon ik gitaar te spelen, wat nu een heerlijk tijdverdrijf en brond van inkomsten is.

Mijn droom was altijd al om de wereld te zien, en langzaam komt die ook uit. De Camino Frances heb ik al gelopen, en over drie weken ga ik met mijn nieuwe vriend naar Amerika. Er zijn nog zoveel dromen die ik wil laten uitkomen.

Mijn leven is een aaneenschakeling van ups en downs, en ik wil anoniem schrijven over wat er op mijn hart ligt. Want niet iedereen hoeft te weten wat er écht in mij omgaat.