Ik heb een ontzettend lieve hond, een Ierse Setter. Ze is vier jaar oud en echt een schat. We hebben een sterke band, en ik kan haar goed lezen. Ze is vrolijk, aanhankelijk, en altijd blij om me te zien. Toch voel ik me de laatste tijd vaak heen en weer geslingerd tussen mijn liefde voor haar en mijn eigen behoeften.
Toen ik haar kocht, woonden mijn twee dochters nog thuis. Ze waren destijds 16 en 18 en beloofden me dat ze zouden helpen met de zorg voor de hond. Dat gaf me een gerust gevoel, want een hond brengt veel verantwoordelijkheid met zich mee. Maar nu is de situatie veranderd. Mijn oudste dochter is inmiddels het huis uit, en mijn jongste dochter brengt veel tijd door bij haar vriend. Hierdoor komt de zorg volledig op mijn schouders terecht, en dat begint me steeds zwaarder te vallen.
Ik merk dat ik me enorm gebonden voel. Toen ik de hond in huis nam, had ik nooit gedacht dat het later zo’n impact zou hebben op mijn vrijheid. Ik had me juist verheugd op een fase in mijn leven waarin ik kon reizen en eindelijk eens kon doen wat ik wilde, nu de kinderen uit huis zijn. Maar in plaats daarvan voel ik me beperkt. Mijn lieve hond heeft mij nodig, en hoewel ik van haar hou, ervaar ik haar aanwezigheid soms als een last.
Ik heb overwogen om haar te herplaatsen. Het idee om haar een nieuw thuis te geven, waar ze misschien meer aandacht en beweging krijgt, voelt logisch. Maar het breekt mijn hart om eraan te denken dat ze ergens terechtkomt waar ze niet gelukkig is of waar niet goed voor haar wordt gezorgd. Die angst houdt me tegen.
Voor nu heb ik een oplossing gevonden: een oppas. Over een paar weken vertrek ik voor twee maanden naar Amerika, en in die tijd blijft mijn hond bij iemand die goed voor haar zorgt. Deze oppas is een geweldige hulp, maar ze wil de hond niet permanent houden omdat zij zelf ook niet gebonden wil zijn. Dus na mijn reis begint het hele dilemma weer van voren af aan.
Het is een lastige situatie, en ik voel me vaak schuldig. Het is tenslotte een ontzettend lieve hond die niets liever wil dan bij me zijn. Maar tegelijk merk ik dat de verantwoordelijkheid zwaar weegt en dat het mijn leven beperkt op een manier die ik niet had voorzien. Het voelt alsof ik een keuze moet maken tussen mijn vrijheid en mijn loyaliteit naar haar toe, en dat is geen makkelijke beslissing.
Reactie plaatsen
Reacties