Als klein meisje droomde ik er al van om muziek te maken. Karaoke-avonden waren mijn favoriete momenten, en als ik de kans kreeg om met een pianist in een restaurant te zingen, greep ik die meteen. Mijn favoriete nummer om samen met hem te zingen was Marina van de Gipsy Kings. Dat lied bracht altijd iets speciaals naar boven in mij.
In de eerste klas van de middelbare school gebeurde er iets wat me nog meer vertrouwen gaf in mijn stem. Een meisje uit mijn klas vroeg me of ik een nummer van Mariah Carey met haar wilde zingen tijdens de muziekavond. Ik was zelf veel te bescheiden om me aan te melden, dus ik was al lang blij dat zij mij vroeg. Samen stonden we op het podium, en na ons optreden kwamen mensen naar me toe. Ze zeiden dingen als: "Als er prijzen uitgereikt zouden worden, zou jij zeker de eerste prijs winnen!" en "Jij moet echt iets met muziek doen."
Het was niet de eerste keer dat mensen me vertelden dat ik kon zingen, maar helaas was mijn thuissituatie destijds niet stabiel genoeg om die droom echt na te jagen. Alle energie die ik had, ging op aan het overleven, en ik kreeg vaak migraineaanvallen van de stress.
Toen ik 18 was, waagde ik toch een stap. Ik meldde me aan voor een nieuw muziekprogramma op televisie—ik geloof dat het X-Factor heette. Tot mijn vreugde kwam ik door de auditie heen en bereikte ik de volgende ronde. Maar net toen het spannend begon te worden, ontdekte ik dat ik in verwachting was. Ik besloot mezelf terug te trekken uit de competitie. Hoewel ik wist dat het de juiste keuze was, voelde ik diep van binnen een groot gemis. Mijn verlangen naar muziek bleef jaren sluimeren.
Mijn leven draaide ondertussen vooral om het opvoeden van mijn kinderen en proberen mijn hoofd boven water te houden. Ik was constant in de overlevingsmodus, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn twee dochters. Muziek leek steeds verder uit mijn bereik te raken.
Op mijn 31e kreeg ik opnieuw een enorme uitdaging voor mijn kiezen: ik kreeg de diagnose baarmoederhalskanker. De behandelingen duurden twee jaar, en in die periode kreeg ik een wake-upcall. Ik realiseerde me dat het leven kort is en dat ik niet langer moest wachten om mijn dromen achterna te gaan. "Ga zingen," dacht ik. "Wees een voorbeeld voor je dochters en doe eindelijk wat je leuk vindt."
Toen ik schoon verklaard werd, voelde ik me echter doelloos. Ik zat maanden op de bank en vroeg me af wat ik met mijn leven wilde doen. Waarom had ik deze ziekte overleefd? Wat was mijn doel?
Tot op een dag een vader van school langskwam om zijn dochter op te halen, die met mijn dochter aan het spelen was. Hij zei iets wat me enorm raakte: "Ik weet niet waarom, maar ik zie jou zingen op een podium, genietend van muziek." Hij gaf me het nummer van een zanglerares, en dat was het begin van een nieuw hoofdstuk.
Na een paar zanglessen raakten de zanglerares en ik bevriend. Ze nam me mee naar optredens, waar ik steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Via haar ontmoette ik een gitarist die me vroeg om samen op te treden. Hij inspireerde me om zelf gitaar te leren spelen. Muziek kwam weer in mijn leven, stap voor stap.
Nu, jaren later, zit ik in verschillende bandjes en werk ik aan mijn vaardigheden als gitariste. Ik droom ervan om mijn eigen muziek te maken, maar ik vind het lastig om met muziekprogramma’s te werken en opnames zijn vaak duur. Toch weet ik zeker dat ook dat uiteindelijk op zijn plek zal vallen. Muziek is en blijft mijn grootste passie, en ik voel dat ik eindelijk op de goede weg ben.
Reactie plaatsen
Reacties